We interviewen wat af bij Schrijf-Schrijf. Zo nu en dan stuiten we hierbij op markante figuren, briljante ideeën en bijzondere initiatieven. Glinsterende pareltjes, waar we stralend van gaan schrijven. De ecowijk Mandora in Houten is er zo eentje, vertelt Marike.
Zeg buurman...
'Je knipt de heg toch wel even hoog als die van mij, he?’ Of: ‘Is mijn pakketje bij jou bezorgd?’ Vaak komt een gesprek met mijn gepensioneerde buurvrouw links of de expats rechts niet verder dan dit soort ongezellige prietpraat. Laat stáán dat ik het elke week met hen in een werkgroep over warmtepompen heb.
Dat deden ze bij ecowijk Mandora toch beter. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik hoorde hoe zij daar te werk gingen. De bewoners kochten een stuk grond in Houten en ontwikkelden daar zélf een ecologische en sociale woonwijk met – hou je vast – 36 huishoudens! En dus ook minstens zoveel meningen. Best bijzonder vind ik, in een tijd waarin individualisme hoogtij viert.
Op dezelfde lijn
Een klein groepje idealisten startte het woonproject door heel bewust op zoek te gaan naar gelijkgestemden. ‘Geïnteresseerden konden een tijdje meedraaien met de vergaderingen’, vertelt bewoner Mirjam Tielen (60) me tijdens het interview. Daarna hakten ze de knoop door of ze definitief mee wilden doen. En dat was niet voor iedereen weggelegd, zegt ze: ‘Als je graag energieneutraal wilt wonen maar het sociale aspect van dit project niet ziet zitten, moet je het niet doen.’
Mirjam en Jop in ecowijk Mandora - beeld: Marleen Kuipers
Gezocht: flexibel karakter
Want ja: bij het maken van keiharde keuzes moet je kunnen dealen met andere meningen. Gaan we voor een hybride cv-ketel, bodemwarmtepomp of toch een luchtwarmtepomp? Wat wordt de kleur verf van de voorgevels? Welke voorzieningen krijgt ons gemeenschappelijke buurthuis? Je voelt de bui al hangen: dwarsliggen over de kleur van de schommel in de binnentuin zorgt hier voor nodeloze vertraging. ‘Daarom moet je meebewegen met de groep’, vertelt bewoner en filmmaker Jop de Jong (45). ‘Ik dacht weleens: waar ben ik in hémelsnaam aan begonnen? In het begin wilde ik het op mijn eigen manier doen. Dat moest ik echt leren loslaten en in plaats daarvan denken: wie zien wel wat er gebeurt.’
Geen weg terug, of toch wel?
Het verhaal van Jop en Mirjam heeft m’n ogen geopend. Zij wonen nu al vijf jaar in een beeldschone groene én gezellige wijk. Ondertussen discussieer ik al maanden met m’n vriend over de grootte van onze aanstaande vitrinekast. Past die straks ook wel in ons nieuwe huis?! Na dit interview weet ik dat je een besluit niet moet zien als een voldongen feit voor de rest van je leven. Of zoals Jop het verwoordde: ‘Als het niet bevalt, kun je het vaak alsnog veranderen.’
