Wat nou social distancing?

Dit artikel maakt onderdeel uit van ons project #BlijfSchrijven.

De rillingen lopen me over de rug. Geven die twee elkaar nou een hand? En waarom loopt iedereen daar op de stoep zo dicht op elkaar? Maar dan ineens het besef: het is een film. En in films mag dat allemaal nog gewoon. Daar gaan mensen lekker op reis, uit eten in een vol restaurant en zonder virusfobie naar een druk concert. Van social distancing hebben ze nog nooit gehoord. Daarom is het zo fijn om af en toe naar hun coronavrije wereld te ontsnappen.

Want ja, in het échte leven is het virus overal. Ook in mijn werk is er geen ontkomen aan. Lang niet altijd op een negatieve manier, hoor. Ik ken de katten, kinderen en kleuren op de muren van mijn collega’s na al die videobelletjes bijna beter dan eigen huis en haard. Maar de donkere kant van corona dringt ook wel eens die Zoom-bubbel binnen. Bijvoorbeeld wanneer een collega tijdens de Zoom-meeting vertelt dat haar interviewkandidaat opnieuw heeft afgezegd omdat nu een dérde familielid in het ziekenhuis is beland.

Dat er in mijn eigen omgeving niemand ziek is, dank ik aan die anderhalve meter afstand. En die komt met nog meer voordelen. Ik stak de afgelopen weken zowaar veilig over op een Amsterdams zebrapad, zelfs inclusief vriendelijk knikje van de wachtende fietser. Ik at een sterrendiner voor een prikkie aan mijn eigen keukentafel. Voelde eens geen ‘fear of missing out’: dé zegen voor iedere millennial, ondergetekende incluis. En mijn personal space werd eindelijk gerespecteerd – op die hysterische hardloper en agressieve winkelwagenbestuurder na, dan.

Wat deze tijd voor mij met afstand bijzonder maakt, is het wegvallen van afleiding. Geen reistijd en sociale verplichtingen, dat haalt het beste in me naar boven. Al drie jaar wil ik met twee vriendinnen een boekenclub beginnen. In drie weken coronatijd is het gelukt, inclusief boekbespreking via Zoom. En eindelijk leerde ik m’n buren beter kennen. De benedenbuuf houdt van tulpen, want die kochten we samen in bulk om een teler te steunen. En de bovenbuuf houdt van Amerikaanse taarten, want die bakten we voor elkaar. Sindsdien wordt in het voorbijgaan de vraag ‘Hoe gaat het?’ écht beantwoord.

Toegegeven, ik leef op dit moment eigenlijk ook liever het leven van die mensen in de films. Doe mij maar zo’n verre reis of druk concert. Maar tot corona het feestje niet meer verpest, houd ik gepaste afstand én ben ik dankbaar voor deze historische tijd. Een tijd waarin anderhalve meter afstand ons dichterbij collega’s, vrienden, buren, en ja, zélfs agressieve winkelwagenbestuurders bracht. Wat nou social distancing?


Carolien Lindeman